martes, 6 de marzo de 2007

Ir esvaecendo coma pantasmas no espello


Ela cubriuse de valor e botou a andar. Non máis golpes, non máis medos. Ela mirábase no espello da habitación unha e outra vez e xa non tiña vontade de se matar. O seu reflexo dáballe forza. Ir esvaecendo coma pantasmas no espello. Gústaballe ver como os seus pantasmas se esvaecían con ela nunha espiral de torturas de antano. Dor contida. Berrar por dentro cando ninguén está contigo, cando ninguén parece escoitarte.
Ás veces estamos rodeados de montes de xente... mais estamos sós na noite. Non entendemos o que nos pasa. Non queremos ser tan profundos nen pensar tanto. Mais non somos capaces e decidimos desaparecer nunha sombra coma as pantasmas do espello que hai tempo que ela non limpa... onde só quedan as marcas do seu alento no cristal, onde só queda a súa ollada perdida nun horizonte que nunca existiu....

O maltrato é a pantasma que irá esvaecendo nalgún triste espello da cidade

3 comentarios:

cabelodeanxo dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Chicapotingues dijo...

Hummm Yo la reconocí.. Que obsesión!! Me cuesta entender lo que escribes muchas veces.. ¿Soy tonta? Un bico

cabelodeanxo dijo...

no hay nada que entender...
simplemente sentir... sin más...
y para eso no hace falta ser superdotado no crees andre?