Cadro: The wonderful life of Dali
Pendurados da cociña uns garfos que acribillan
Pesadelos, nostalxias, rimbombantes desexos
O aceite salpica na cociña
e ti nin te inmutas
voltarnos a encontrar
un sabor agridoce nos beizos
un talvez, que sei eu
voltarnos a namorar
Coitelos voadores
Cadeiras que senten sen medo
o bruar do noso pensamento
Verbas desleixadas
Cadernos de pastas luidas
xirar, xirar, xirar...
sen nada asimilar
6 comentarios:
Dalí es un genio. Aunque sea facha, no se le puede negar.
moi ben che debe ir a vida por aí pa ter 2 blogs a andar de figurante en todas as producións audiovisuais....mmmm...jeje. Vexo moito tempo libre....
Estou totalmente de acordo con Andre, pero xa se sabe que non todo pode ser perfecto, ademais de xenio, era persoa, e eso é o que sempre falla. Ojalá as persoas soubésemos limitarnos a facer o que se nos dá ben, pero véxoo moi difícil.
Un saudiño, Anxo, xa leín o teu mail. Costoume escribirche no blog porque tiven que facer unha conta en Hotmail...A ver si podes modificar iso para que poidamos escribirche todos.
bicossssssssssssssss
Pufff... pois non sei ro... eu e as tecnoloxías non nos levamos moi ben que digamos ejeje
:)))
e tanto que é un xenio, espero que a ninguén se lle pase pola cabeza negalo. anxo non sabía que escribías poesía, claro que tampouco sabía que a escribías tan ben.
pregúntalle a andre, que lle solucionou o mesmo problemiña a lau... bikiños. Xa vin que nos escribiches en Pelamios 36,jeje
Eso de escribirme en mi blog para que opine del tuyo... xDDDDD El poema está bien. Surreal como todo lo que escribes. De todas formas, yo no entiendo de poesía y no me gusta demasiado así que sería mejor que juzgara otra persona...
Publicar un comentario