Ir esvaecendo coma pantasmas no espello

Ela cubriuse de valor e botou a andar. Non máis golpes, non máis medos. Ela mirábase no espello da habitación unha e outra vez e xa non tiña vontade de se matar. O seu reflexo dáballe forza. Ir esvaecendo coma pantasmas no espello. Gústaballe ver como os seus pantasmas se esvaecían con ela nunha espiral de torturas de antano. Dor contida. Berrar por dentro cando ninguén está contigo, cando ninguén parece escoitarte.
Ás veces estamos rodeados de montes de xente... mais estamos sós na noite. Non entendemos o que nos pasa. Non queremos ser tan profundos nen pensar tanto. Mais non somos capaces e decidimos desaparecer nunha sombra coma as pantasmas do espello que hai tempo que ela non limpa... onde só quedan as marcas do seu alento no cristal, onde só queda a súa ollada perdida nun horizonte que nunca existiu....

O maltrato é a pantasma que irá esvaecendo nalgún triste espello da cidade